تا من و شلوارم وارد مترو شدیم,پیرم مرد زمزمه کنان و متعجب طعنه ای زد:«بسم الله الرحمن الرحیم».
من وشلوارم به روی خودماننیاوردیم.کمی جلو تر مرد میانسالی را دیدم که به ما خیره شده است.انار برای اولین بار بود که من و شلوارم را میدید. من و شلوارم به این نگاه ها عادت داریم. مردم دوست دارند به دیگران همان چیزهایی را بپوشانند که خودشان میپوشند وگرنه تمام وجودشان علامت سوال میشود. مردم اصلا ذره ای به دیگران احترام نمیگذارند.من این رفتار ها را نمیفهمم.
حالا دیگرشرایط تغییر کرده است.شلوار پاره نداشته باشی,به قول خارجی ها cool یا باحال نیستی!...
جالبه که اکثریت عزیزان شلوار پاره پوش اعتقاد دارند که تقلید از هر چیزی که باشه,چیز جالبی نیست در صورتیکه خودشون و افکارشون قربانی همین تقلیدکورکورانه هستند اما سر در برف دارند!
تاریخچه شلوارهای جین «پاره»:
- ۰ نظر
- ۰۵ دی ۹۳ ، ۰۰:۲۹